Biz korkarız her zaman. Annemizden, babamızdan, kardeşimizden, abimizden korkarız. Sorumluluklarımızdan korkarız, okulumuzdan, işimizden ve gözümüz gibi baktığımız, yetiştirdiğimiz çocuktan bile korkarız. Dışarıdan bakanlar, belki de herkes bizi korkak sanır.
Ama durup bir düşününce bu hissin adı korku değil, aslında sevginin ta kendisidir.
Düşünsenize annenizi kırmaya korkarsınız, babanızı üzmeye korkarsınız. Kendi çocuğunuzun başarısız olmasından, gelecek kaygısı yaşamasından delicesine korkarsınız. Bu korkular sizin değerlerinizdir.
Annenizi kırmaktan korktuğunuz için “nezaketi” öğrenmişsinizdir. Babanızı üzmekten korktuğunuz için “saygıyı” bilmişsinizdir. Çocuğunuzun geleceğinden korktuğunuz için “çabalamayı“, “ümit etmeyi” ve “sorumluluğu” omuzlamışsınızdır. Sizin korkularınız sizin sevgiyle inşa ettiklerinizdir.
Peki ya “korkmayanlar“?
Üretmemiş, derinlemesine düşünmemiş, bir şeyleri başarmak için çabalamamış, bir fidan dikip onun rüzgardan korunması için endişelenmemiş, bir insan yetiştirmenin o ağır ve onurlu yükünü tatmamış biri… İşte böyle biri, elinde kaybedecek hiçbir şeyi olmamanın cüretiyle çıkıp sizin korkularınızın üzerine yürürse o zaman ne mi olur?
İşte o an, o sizin “korku” sandığınız, aslında iliklerinize işlemiş o derin sevgi, en büyük kalkanınız olur.
Kaybedecek hiçbir şeyi olmayanın cüreti, kaybedecek her şeyi olanın cesareti karşısında bir an duraksar. O “korkmayan” kişi, sevmenin sorumluluğunu bilmez. Onun “korkusuzluğu”, bir bahçesi olmamasındandır; boş bir arazinin kurak cesaretidir.
Üzerinize yürüdüğünde, sizin zayıflığınıza değil, sevgiyle ve emekle ördüğünüz o sağlam duvara çarpar. Sizin korkunuzu gördüğünü sanır, oysa sadece kendi boşluğunun sizdeki yankısını görmüştür.
Ve o an anlaşılır ki, sizin korkularınız, uğruna savaşacağınız, koruyacağınız bir hayatınız olduğunu gösterir. Asıl korkak, hayata dair böyle derin endişeler duyamayacak kadar bomboş yaşayandır. Sizin sevginiz, onun anlayamayacağı bir dilde, en gürültülü cevap olur.